انسانی که از یک نطفه که چیزی درخور نبوده، آفریده شده است، مسیری که پس از آن طی می‌کند، تماماً نتیجه‌ی انتخاب‌های خود اوست. این انتخاب‌ها سرنوشت او و همه‌ی آن‌چه خداوند برایش خلق کرده است، از جمله آن‌چه که در آینده در پیش روی او قرار خواهد گرفت و به آن سرنوشت خواهد رسید، همه از طریق همین نطفه و انتخاب‌هایی که در این مسیر شکل می‌گیرد، تعیین می‌شود.
کافرانی که کفران می‌کنند و خودشان این مسیر هدایت را می‌بندند و این نعمت‌ها را برای خودشان کفر می‌کنند، اگرچه این کفر در ظاهر به خداوند است اما در حقیقت برای خودشان است و از طریق این کفران است که تقدیرات آن‌ها تغییر می‌کند و نتیجه‌ی آن زنجیرها، بندها و آتش فروزان است.
آن‌هایی که ابرار و نیک هستند و این خوبی را می‌بینند، همان دیدنشان، نوشیدن آن جامی است که با انواع عطر زندگی و نتیجه همراه است.
نتیجه‌ای که برای کافران هست:
سَلاسِل وَ أَغْلال وَ سَعِير است. اما برای ابرار همان ذات عملشان، نوشیدن آن جام است. کافرانی که این مسیر غلط را می‌روند تقدیرات الهی پیوسته سعی می‌کند آن‌ها را برگرداند اما آن‌ها چنان با شقاوت خودشان بر آن مسیرشان اصرار و اِبرام می‌کنند تا جایی که نتیجه‌اش می‌شود همان سَلاسِل وَ أَغْلال وَ سَعِير.
این‌ها کسانی هستند که استقامت در مسیر دارند، نه کسانی که با دو حرکت به دنبال نتیجه هستند و اگر نتیجه‌ای به سرعت حاصل نشد داد و فریاد آن‌ها به فلک می‌رسد. وقتی که این‌طور باشد و وقتی که انسان این مسیر صحیح را انتخاب کند و در آن استقامت کند این‌جاست که:
وقتی که نگاه می‌کند، نعمت فراوان و مُلک و کشوری، سرزمینی، خلقتی بزرگ و زیبا و پر از نتایج می‌بیند که همه چیز در اختیار اوست.
🔸️فَاصْبِرْ لِحُكْمِ رَبِّكَ وَ لا تُطِعْ مِنْهُمْ آثِماً أَوْ كَفُوراً(انسان:۲۴)
اگر این مسیری که خداوند برای تو تعیین کرده و کائنات در پیش پای تو گذاشتند و رُسُل ظاهری و باطنی برای تو روشن کرده را می‌خواهی باید کمی صبر داشته باشی. نباید بلافاصله با کمترین مشکلاتی که دیگران جلوی راهت ایجاد می‌کنند، گناه‌کاران، کفار یا کسانی که همراهت نیستند، به کفران نعمت یا به گناه آلوده شوی.
شب را از دست نده؛ شبی که به تو این امکان را می‌دهد که ذره‌ای از این زندگی روزمره راحت باشی، یک مقدار آرام باشی و بتوانی سجودی انجام دهی. تو این سجود را فراموش نکن.
این دنیایی که در اطرافت می‌بینی، این دیگرانی که پیوسته تو را به تردید وا می‌دارند، این زندگی اجتماعی، این مدارک، مشاغل، این‌همه آثار و آمار که پیوسته تو را به تردید وا می‌دارند و تو را به شک در مسیرت وادار می‌کنند، این جهانی که برای تو زیبا جلوه می‌کند، این‌ها کسانی هستند که:
"يُحِبُّونَ الْعاجِلَةَ"
فقط جلوی پایشان را می‌بینند.
"وَ يَذَرُونَ وَراءَهُمْ يَوْماً ثَقِيلاً" و امر مهمی رو پشت سر گذاشتند و فراموش کردند.
هر کس که این پند را بشنود و مسیرش را به سوی خداوند "بخواهد" آن مسیر برایش باز است و به سمت آن حرکت می‌کند.
فایل ها :
استماع و تکلیم با قرآن
وَ كَلَّمَ اللهُ مُوسىٰ تَكليماً: و خداوند با موسی سخن گفت؛ چه سخن‌گفتنی! اگرچه «تکلیم» مقام خاص حضرت موسی کلیم‌الله است، اما آیا با کلام خداوندی که بر جان و روح ما می‌نشیند، جواب و پاسخی شایسته از درون انسان نمی‌جوشد؟ «تکلیم» و «گفت‌وشنود» اگرچه به شکل کامل آن برای اولیای الهی رخ می‌دهد، اما قلب و روح ما در تشعشعی که از کلام الهی جذب می‌کند، پیوسته از درون خود با تمامی وجود و ظرفیت به تکلم می‌پردازد و این کلام و «تکلیم» گرچه از طرف ما با ظرفیت معرفتی محدود و ناقص و با هزاران خطا و اشتباه صورت می‌گیرد، اما جذبه و اقتدار کلام الهی اجازهٔ انحراف و خطا به آن نمی‌دهد و ما را پیوسته و پیوسته به «تکلیم»ِ بالاتر و کامل‌تر رهنمون می‌کند؛ و ما می‌توانیم امیدوار باشیم که از طریق این تکلیم با حضرت حق ارتباطی کامل‌تر و نزدیک‌تر پیدا کنیم و از دریای ظلمانی جهل و غفلت به سوی قله‌های نوری که در پس آن نور است (نور علی نور)، حرکت کنیم. پس چرا باید از چنین شاه‌راهی که به سوی تکلیم هموار است، از استماع آیات الهی غفلت کنیم: وَ إِذا قُرِئَ القُرآنُ فَاسْتَمِعوا لَهُ وَ أَنصِتوا لَعَلَّكُم تُرحَمونَ؛ پس چون قرآن را می‌شنوید، جان خود را برای شنیدن و توجه‌کردن به آن آماده کنید، ای بسا که رحمت و هدایت الهی شما را فرا گیرد. تذکرات: ۱. هنگام قرائت قرآن نهایت توجه و تمرکز خود را به کار گیرید و مقدمات آن را از قبل آماده کنید. ۲. هم‌زمان با شنیدن آیات، توجه به خویشتن را به صورت کامل مراقبت کرده و هرگز از خود و احوال خود غافل نشوید. ۳. در توجه به خویشتن سعی کنید از هر نوع افکار روزمره و مشکلات و حوادث و چیزهای شبیه به آن خودداری کرده و توجه خود را به ذات خویش، بدون هیچ اضافه و مازادی، معطوف دارید. ۴. سؤالات و نیازها و مشکلات و هر آن‌چه که مربوط به زندگی روحی و حرکتی انسان است، به صورت خودجوش بر انسان هجوم می‌آورد و اگر انسان به آن توجه نکند، چه‌بسا جواب‌ها و آگاهی‌ها و افکار ارزشمندی به همان صورت خودجوش برای انسان فراهم شود. راه درست این است که تا انتهای استماع قرآن هم‌چنان به آن بی‌اعتنا باشید: نه با آن مبارزه کنید و نه به آن اعتنا کنید. این باعث خواهد شد که افکار ارزش‌مند، بیشتر و بیشتر از درون انسان بجوشد. اگر در میانهٔ استماع قرآن به این افکار توجه کنید، در همان نقطه متوقف خواهد شد. بناء بر این، پس از پایان استماع و تمرکز و تأمل و سکوت می‌توانید این افکار را یادداشت نمایید. ۵. توجه داشته باشید که هر برداشت و مشاهده‌ای تنها در صورتی اعتبار دارد که با عقل صریح و روشن موافقت داشته باشد. بناء بر این، احساسات برآمده از زندگی روزمره، حب‌وبغض‌های رایج، افکار و مشاهدات داستان‌گونه و تخیلی، کلمات و جملاتی که معنای اندکی دارد و هم‌چون خواب‌های عادی انسان است و هر چیزی که معارف ارزش‌مند عقلانی در آن نباشد، نه تنها قابل اعتنا نیست، بلکه مانع انسان بوده و از خواطر بی‌ارزش یا شیطانی است. بناء بر این، نباید به آن اعتنایی شود و اشتراک‌گذاشتن و حتی توجه به آن باعث اختلال روحی و فکری فرد و جمع شده و باید از آن خودداری کرد. آن‌چه در «استماع و تکلیم» برای انسان روشن می‌شود، باید ارزش والای معرفتی و عقلی داشته و با عقل صریح و روشن قابل محاسبه باشد. ۶. بر خلاف برنامهٔ «مخاطبه با قرآن» قرائت قرآن در این‌جا به صورت تحقیق (یا مجلسی) خواهد بود و زمان آن کوتاه و بین ۵ تا ۷ دقیقه است. مدت سکوت پس از آن نیز تنها ۵ دقیقه خواهد بود و بعد از آن افراد می‌توانند تجربیات خود را به اشتراک بگذارند. ۷. اگر برای صحبت و مطلب شفاهی بعد از انتهای جلسه می‌آیید، از آمدن خودداری کنید! تنها در صورتی بیایید که برای استماع قرآن و رسیدن به تجربهٔ «تکلیم» حاضر می‌شوید. در عین حال که ممکن است هیچ صحبت شفاهی هم گفته نشود! هیچ برنامهٔ قطعیِ قبلی غیر از استماع قرآن وجود ندارد و آن‌چه که در جلسه روی می‌دهد، بستگی به تجربهٔ عملی اعضاء دارد و هر کسی برای خود باید تصمیم بگیرد. ۸. فردا، دوشنبه، سوم اردیبهشت، ساعت ۵:۳۰ بامداد، اولین جلسه خواهد بود. همه چیز در حال آزمودن است و برنامه پس از این از طریق آزمون و خطا مشخص می‌شود.
