لَوْ أَنْزَلْنَا هَذَا الْقُرْآنَ عَلَى جَبَلٍ لَرَأَيْتَهُ خَاشِعًا مُتَصَدِّعًا مِنْ خَشْيَةِ اللَّهِ وَتِلْكَ الْأَمْثَالُ نَضْرِبُهَا لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرُونَ ﴿۲۱﴾

قران نزول تمامى اسماء، صفات و وجود خداوند بر تمامى كائنات است. نزول به معناى ظهور حقيقت نامتناهى همه ى كائنات و هستى كه خداوند است، بر موجودى است كه در برابرش قد علم كرده. اين حقيقت بر هرچه نازل شود، هستى اش را در برابر هستى اين جهان بيكران نابود مى كند.
انسان نيز اگر در محضر اين حقيقت نامتناهى نازل شده قرار گيرد، به فنا مى رسد؛ اين فنا در مقابل جهان بيكران و هستى بينهايتى است كه مظهر و لب اين جهان است.

چگونه است كه ما با وجود نزول قران، از مستى و غرور و فريب خوديتمان نجات پيدا نمى كنيم با اينكه خواستارش هستيم؟

خدا به انسان اين قدرت رو داده كه با تمركز بر حقيقت بتوانيم به عمق نامتناهى اش دست يابيم.
به بركت اين ماه و در اين ضيافت، بشرط حضور حقيقى و تمركز واقعى در محضر اين هستى نازل شده(قرآن)، با اندكى توجه مى توانيم از اين امواج درياى بيكران استفاده كنيم و هستيمون رو نابود كنيم تا به هست حقيقى برسيم.
در معرض آتشى قرار بگيريم كه اين آتش اگر به كوه اصابت كند، ان را تكه تكه و نابود مى كند.
در اين ضيافت ما مى توانيم در محضر قرآن
به جايى برسيم كه متناسب با مقام و موقعيت و گرفتاريمون نيست؛ چون فقيرى كه به مهمانى كريمى مى رود و در آنجا چيزى بدست مى آورد كه برايش مقدور نيست و جزو اموالش نيست و دسترسى به آن ندارد. در اين مهمانى نيز بشرط اندكى تمركز واقعى در محضر قرآن و عدم گرفتارى در دانش ها و علوم فريبى، زندگى روزمره كه چون چرخ اسياب ما را مى چرخاند و به انتهايش نمى رسيم ... اين آيه رو استشمام مى كنيم.