مخاطبه ٤ رمضان
قُلْ هَلْ نُنَبِّئُكُمْ بِالْأَخْسَرِينَ أَعْمَالًا * الَّذِينَ ضَلَّ سَعْيُهُمْ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَهُمْ يَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ يُحْسِنُونَ صُنْعًا
در اين جهان، كسى بيش از همه ضرر مى كند كه اعمالش و سعيش در همين جهان(نه تلاشى كه براى آخرت و معنويت مى كند) به انحراف مى رود. اين در حالى ست كه خودش فكر مى كند، چقدر عالى كار مى كند. آنهايى بيشترين ضرر را مى كنند كه در اين زندگى دنيايى برنامه ريزى مى كنند و فكر مى كنند چقدر موفق هستند، اما در واقع و در حقيقت امر هيچ چيزى از اين دنيا هم بدست نمى آورند.
در همين زندگى معمولى، در خورد و خوراك، اشتغال، سياست، اقتصاد و در اين بُعد و محدوده ى كوتاه، به راه اشتباه مى روند.اگر انسان در همين زندگى عادى درست حركت كند خسارت نخواهد ديد؛ اگر معنويت، توحيد و خدا پرستيش بهم مى خورد به دليل اين است كه زندگى روزمره ش را درست انجام نمى دهد. اين افرادِ پر خسارت، بخاطر دنيايى بودن از لقاء پروردگار دور نيافتاده اند بلكه لقاء پروردگار، همين زندگى را درست انجام دادن، است؛ خورد و خوراك، شغل، وظايف اين جهانى... اگر اينها را درست انجام داد، آيات در جوهره ى همين زندگى نهفته است؛ دنيايى بودن و كفر به آيات همين زندگى را درست انجام ندادن است. اگر توجه نكند و اين زندگى را غلط طى كند و به دنبال چيزهاى فرعى برود و نگاهش به زندگى عادى اشتباه باشد، همه چيزش به هم مى ريزد و ثمرى نمى گيرد؛ در همين زندگى دنيا هم تلاشش بى نتيجه مى شود.
دنيا و آخرت يك حقيقت هستند؛ زندگى روزمره را درست انجام دادن؛ ارتباطات، صداقت، دوستى ... را درست انجام دادن.
جوهره ى اين زندگى روزمره آيه است و لقاء خداوند است.
ما فكر مى كنيم كه دنيا يعنى همين روزمره و آخرت چيزى در مقابل آن است؛ اما حقيقت امر اين است كه غير از جوهره ى درونى اين جهان چيزى نيست؛ معنويت و آيات الهى همينجا است. بزرگان گفتند سلوك همين زندگى را درست انجام دادن است و خداوند در همين نزديكى است و در همين زندگى از رگ گردن به انسان نزديكتر است. خدايى در آسمان و كنار از موجودات كه بايد از زندگى فاصله بگيريم تا ببينيمش، وجود ندارد...