مخاطبه ٧ رمضان
تِلْكَ الْجَنَّةُ الَّتِي نُورِثُ مِنْ عِبَادِنَا مَنْ كَانَ تَقِيًّا
بهشت انسانيت و بسط الهى به كسانى داده مى شود كه تقوا داشته باشند. تقوا بر خلاف تصور ما يك زحمت، فشار و نگهدارى مداوم نيست! براى هركسى، توجه كردن و مراقبت كردن نسبت به نقطه ى كليدى هست كه اون نقطه، پرتگاه او و عامل ايستادن و حركت نكردنش هست. اين نقاط براى هر شخصى، در هر شرايط و مقطع و سنى متفاوت است. در اين نقاط حساس، انسان در دوراهى هاى حساس و پيچيده و سرنوشت ساز قرار مى گيرد كه از سويى هم بسيط و روشن و واضح هستند؛ يا انسان راهِ رفتن را انتخاب مى كند و يا راه توقف، و هنگاميكه اين توقف ها بسيار شود، چه بسا عامل سقوط انسان خواهد شد.
اينها براى هر فرد متفاوت هست و امورى كوچك و ساده با آثار پيچيده و طولانى و نتايجى بزرگ هستند. انسان به تناسب خود، متوجه خواهد شد كه كجا توقف مى كند و كجا جلو مى رود. كافيست انسان اين نقاط كليدى را رعايت كند؛ هر توجه، رعايت و حركت كوچك در جهت انسانى، انسان را به اين ميراث بهشت انسانى نزديك مى كند و هر چيزى بر خلاف اين انسان را از آن نقطه دور مى كند، حد وسط هم ندارد. انسان در هر لحظه، در هر شرايط، مكان و صورتى در اين دو راهى تقوا و عدم تقوا قرار دارد.
اين تقوا بر خلاف تصور ما آنقدر بسيط و روشن هست كه درست در همان لحظه نسبت به شرايط موجود، براى انسان روشن و قابل تشخيص مى شود. اگر انسان متوجه آن نمى شود بدين دليل است كه ذهنش امور بسيط و روشن را كنار گذاشته و امور بيرونى انحرافى، القائات بيرونى، تعاليم غلط، نگاههاى نادرست و تفكرات تصنعى كه بهش عرضه شده است را اصل در نظر گرفته است و اينها در وجودش سم پاشيده اند. اگر اينها را رها كند و بسيط و ساده و روشن به خود نگاه كند، تقوا به ساده ترين و ابتدايى ترين مفهومش، پرهيز از آن چيزى است كه انسان را از زندگى انسانيش در همين لحظه و در همين شرايط باز مى دارد. بنابر اين تقوا نيازى به تعليم هم ندارد مگر براى رهايى از آن امور انحرافى و آلوده كه ذكر شد و انسان را مسموم كرده اند!
وقتى اينها كنار رفت، در همين لحظه اى كه بازگشت به امور انسانى (تقوا) مى كند، بهشت انسانى به او مى رسد و نياز به چيز ديگرى ندارد.
رعايت تقوا آثار جدى در زندگى انسان دارد كه گرچه ممكن است در همان لحظه قدرى متوجه شود اما اثر جدى اش، با استمرار و به مرور زمان مشخص مى شود.