«وَلَا تَقْتُلُوا أَوْلَادَكُمْ خَشْيَةَ إِمْلَاقٍ نَحْنُ نَرْزُقُهُمْ وَإِيَّاكُمْ إِنَّ قَتْلَهُمْ كَانَ خِطْئًا كَبِيرًا»
فرزندکشی که ظاهراً در زمانهی ما منسوخ شده، بر آمده از یک نگاه عمیقتری هست و آن «ضعیفکُشی» است! وقتی انسان احساسِ ترس و نگرانی میکند، آن بخشِ ضعیف از زندگی را نابود میکند. ضعیفکشی رسمی است که هنوز در ما وجود دارد. ضعفهای انسان بیش از هر چیز درونی است، و اموری است که انسان احساس ضعف بیشتری در مورد آنها میکند. فضائل درونیِ برآمده از زندگی، که انسان از وحشت اینکه رزق معنوی آیندهاش نرسد، آن جنبهها و فضیلتهایی که الان به دست آورده را میکشد و نابود میکند.
فضیلتها، معارف، درکها و توجههایی که بخصوص در ماه رمضان برای انسان پیدا میشود؛ همچون فرزندهای معنوی، در درون انسان، زائیده زندگی طولانی انسان، و دردها، تجربیات، زحمات، و مشقتها هستند. وقتی انسان به این تجربیات که در امثال رمضان، و ضیافت الهی بدست آورده، توجه میکند، و دوست دارد که ادامه پیدا کند؛ ولی در عین حال میترسد که آیا در آینده هم این رزق معنوی ادامه دارد یا نه؟ و آیا به اهدافش میرسد یا نه؟
اینجاست که از ترس «فقر معنوی»، و نرسیدن این رزق معنوی، این اهداف را فراموش میکند و آنها را میکشد! در صورتی که همان که این معنویات را داده، تداوم آن را هم تضمین کرده است: «نَحْنُ نَرْزُقُهُمْ وَإِيَّاكُمْ»، رزق آنها را زودتر از شما میدهیم؛ برخلاف تصور ظاهری که فکر میکنیم ما رزق فرزندانمان را میدهیم، از این آیه بر میآید که رزق ما هم از ناحیه فرزندان میرسد!
معنویات، اهداف بلند و ارزاق معنوی هم همین هستند؛ زندگی الان ما برای رسیدن به این اهدف است، و چگونه ممکن است که خداوند این رزق را قطع کند! ما از ترس آینده، امروزمان را خراب میکنیم؛ در صورتی که همان کس که سبب زایش این معنویات و اهدف درونی شده، هماو تضمین ادامه راه را داده است.
إِنَّ الَّذِينَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا...» آنهایی که به خداوند توجه میکنند، و هدفی والا و نامتناهی برای زندگیشان در نظر میگیرند؛ نه خوفی دارند و نه حزنی! و اشتباه بزرگی است که انسان به آن توجه نکند؛ «إِنَّ قَتْلَهُمْ كَانَ خِطْئًا كَبِيرًا»، این قتل فقط کشتن فرزند ظاهری و فیزیکی انسان نیست؛ بلکه هرچیزی که ارزشی دارد و زاییدهی زندگی انسان است، به نهایت خودش میرسد، و رزق و ادامه هر هدفی، تضمین شده از ناحیه خداوند است. هر چه این هدف والاتر و بالاتر باشد، این ضمانت بیشتر هم هست!
ما در معرض امتحان سختی قرار داریم؛ و باید وقتی در چنین شرایطی قرار میگیریم، وظایفمان را انجام بدهیم، و به بزرگ شدن، ادامه مسیر و رسیدن به آن اهداف عالیه، ایمان داشته باشیم!