انسان به محض توجه به خودِ اين جهانى اش، زندگى، حالات و هر چه كه مختص اين جهان است، در خسران است. اين خسارت، خسارت ذاتى انسان در اين جهان است، وقتى كه در آن گرفتار مى شود و به آن توجه مى كند. توجه به وجود اين جهانى، به اين معناست كه حقيقت نامتناهى و عينيت بى نهايتش را، در اثر توجه به اين جهان، در اين محدوده، زندانى كرده است و اين اساس خسارت انسان است؛ خسارتى كه با چيز ديگرى قابل مقايسه نيست.
به محض اين توجه، اين حقيقت بينهايت را، از عدم تناهى، از آن اتحادى كه با آسمان و زمين دارد، از وحدت وجود و از بينهايتى كه در همه ى كائنات پرآكنده ست و انسان از آن فراتر است، به اين جهان محدود مى آوريم و در خسارت قرار مى گيريم.
وقتى چنين توجهى مى شود و انسان، خود را اسير و گرفتار مى كند، اين خسارت، در اين قوس نزول و هبوط در جهان، فقط با ايمان و عمل صالح جبران مى شود؛ إِلا الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ
ايمان يعنى، در عين بودن در اين جهان، انسان مى داند، مى پذيرد و توجه مى كند كه وجودى فراتر از اين دارد.
عمل صالح يعنى توجهات عملى اش، حركتش در زندگى و هر عملى كه در اثر توجه اوست را به اين جهان، محدود نمى كند.
وَتَوَاصَوْا بِالْحَقِّ وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ
تنها به خود اكتفا نكند، بلكه در اجتماع، ارتباطاتش و زندگى عمليش، توجهش، توجه دادنش بايد به حق باشد. بالاترين حق، بينهايت بودن انسان است، اينكه انسان، زندانى شدنش در اين محدوده ى كوچك را نپذيرد و بداند كه حق، فراتر از اين است. توجه كند و توجه دهد به تحمل، تا گردونه ى زندگى اين جهانى، صبرش را طورى تمام نكند كه از بينهايت وجودى اش غافل شود. اگر چنين باشد، انسان از خسارت خود، فاصله مى گيرد. اما اگر گرفتار توجه به حقيقتِ صرفا اين جهانى شود، حقيقت و موجوديت محدود، غير واقعى و متناهى، خسارتش هميشگى است و لحظه به لحظه ادامه پيدا مى كند. مگر كسانيكه ايمان و عمل صالح و توجه به حق نامتناهى و صبر براى رسيدن به آن حق داشته باشند...
