🔸️ واللهُ فُزنا و فازَ شیعَتُنا و ربِّ الکَعبة (فرازی از حدیث کسا)

تکرار و تکیه این کلمات در حدیث کساء، در جمعی که خوبان جهان و صادقان و همه حقایق عالم در آن‌جا چکیده می‌شود و برآمده از همه کائنات و جلوه همه‌ی حقایق و راستگوتر از هر راستی در جهان هستند، با دو قسم تکرار شده است که هر کسی که در این مسیر است رستگار می‌شود و در حقیقت رستگار شده است و قسم‌های مؤکد در اینکه هر کسی که در این جمع و فضا قرار گیرد و توجه به این حقیقت نماید هر مشکل دنیایی و آخرتی که دارد حل می‌شود؛ اما آیا این تاکیدهای فراوان که در این حقیقتِ منحصر شده و خالص‌شده و نتیجه گیری شده برای ما عرضه شده است، با آن چیزی که ما در جهان واقع می‌بینیم تطابق دارد؟ این همه دردسر، سختی و انسان‌هایی که در این مسیر افتاده و حرکت می‌کنند و مشکلاتی با آن روبرو می‌شوند چگونه است؟ آن چیزی که حقیقت کار است این است که باید مسیر جهان به سمت این رستگاری باشد و می‌بایست این رستگاری از هر سو به ما هجوم آورد و تمام کائنات در اختیار ما باشند و این واقعیتی است که وجود دارد، اما خود ما هستیم که گاهی مقابل آن ایستاده و به دلیل تناقض‌هایی که در اثر زندگی روزمره با انتخابهای بنیادین خود ایجاد می‌کنیم این حقایق را نمی‌بینیم .

🔸️ حقیقت جهان، برای انسانی که با گردش کائنات مقابله نکند این است که او را همچون رودی که خس بی سر و پای را به حرکت واداشته و آن را به دریا می‌برد، حرکت می‌دهد مگر آنکه خودش مقاومت کرده، اظهار وجود کند و گمان کند که این خودش است که باید حرکت کند اما این حرکت در حال رفتن [و رخ دادن] است و همین است که ما در زندگی خود می‌بینیم اما جلوی این دیدن را می‌گیریم و با دردسرها و ناراحتی‌ها با آن مقابله می‌کنیم. حقیقت جهان همین سیری است که انسان را می‌برد،

من خس بی سر و پایم که به سیل افتادم
او که میرفت مرا هم به دل دریا برد

این دریای توحید، دریای واقعیت و حقیقت، درحال بروز و ظهور است و ما در این گردش زندگی روزمره در حال حرکت به سوی آن هستیم.

🔸️ اگرچه انتخاب بنیادین ما مدام به سمت این دریای توحید است اما به دلیل این‌که نمی‌خواهیم این فراز و نشیب‌ها، بالا و پایین‌ها، مشکلات و سنگلاخ‌هایی که در مسیر هست را تحمل کنیم، وقتی در زندگی روزمره قرار می‌گیریم پیوسته به دنبال راحتی، سلامتی، تکان نخوردن و مشکل نداشتن و همه چیزهایی هستیم که انسان را به زمین میخ‌کوب و زمین‌گیر می‌کند، وگرنه هیچ مشکلی در مسیر نیست مگر این‌که انسان در حال تحمل آن مشکل است تا به درجه ای از رشد و تعالی برسد.

🔸️ اینکه ما پیوسته اضطراب داریم که مسیر معنوی ما چگونه می‌شود و به چه سمتی می‌رود، ناشی از این نیست که تمایل به سمت آن دریای حقیقت داریم بلکه اضطراب ما معکوس است، می‌ترسیم که مبادا در مسیر رسیدن به آن دچار مشکل شویم اما خود را فریب می‌دهیم.

🔸️ مسیری که مسیر حق و مسیر درست انسان است هرگز فراموش نمی‌شود زیرا تمام کائنات در این جهت هستند که ما را به سوی انتخاب بنیادین ما ببرند، کسی را مجبور نمی‌کنند، اجباری در کار نیست و هر چه هست انتخاب خود ماست. در حدیث کساء وقتی جماعت گزیدگان در آن بقعه مبارکه‌ای که تحت یک عبایی و در کساء یمانی جمع است، جبرائیل از قول خداوند قسم میخورد "اِنّي ما خَلَقْتُ سَمآءً مَبْنِيَّةً، وَلا اَرْضاً مَدْحِيَّةً، وَلا قَمَراً مُنيراً، وَلا شَمْساً مُضيئَةً وَلا فَلَكاً يَدُورُ، وَلا بَحْراً يَجْري، وَلا فُلْكاً يَسْري، اِلاَّ لِأَجْلِكُمْ وَمَحَبَّتِكُمْ"، آسمانی که برافراشته شده، زمینی که پهناور است، ماه و شمس، فلکی که می‌گردد، دریایی که در جریان است و همه کائنات برای این هستند که در مسیر حق باشند، این پنج تن مگر تمام زندگی خود را برای دیگران، بشریت و همه انسانها فدا نکردند؟ پس تمام کائنات در جهت این است که انسان "نانی به کف آرد و به غفلت نخورد"؛ همه مسیر این است، بنابراین واهمه‌ای از مسیر نیست، واهمه از بازگشت است و برای کسی که نگاهش به سمت رشد و دریای توحید است که همه ما انتخاب بنیادین‌مان به آن سمت است، این زندگی روزمره است که نمی‌گذارد در آن جهت حرکت کنیم. وقتی نگاه به آن سمت می‌کنیم نباید اضطرابی در جهت مسیر حق داشته باشیم.

ز چشمت جان نشاید برد کز هر سو که میبینم
کمین از گوشه ای کرده‌ست و تیر اندر کمان دارد

تمام کائنات چون تیراندازان ماهری قلب من را نشانه گرفته‌اند تا من از این غفلت دست بردارم و من نباید فکر کنم که چه کار باید بکنم، بیشتر باید فکر کنم که چه نباید بکنم تا تیرهایی که از نقطه نقطه جهان در حال نشانه رفتن به سمت قلب من است اثر کند که این تیرها در حال اثر کردن هستند و این من هستم که این اثرگذاری را خراب می‌کنم، کاری که باید بکنم این است که هیچ کاری نکنم.

🔸️ وقتی انسان این اضطراب را برداشت، متوجه می‌شود که در حال رفتن در مسیر است و اینکه این میهمانی فقط در رمضان نیست، این میهمانی تنها در رمضان آشکار می‌شود اما در غیر رمضان نیز حقیقتی است که بر تمامی جهان و بر تمامی کائنات از ابتدای خلقت تا روز قیامت برقرار و حاکم است و بر ما احاطه دارد و این احاطه، احاطه تمام عیار است و کسی نمی‌تواند از آن فرار کند مگر اینکه انتخابِ خودش نباشد؛ ️اما برای ما که انتخابمان به سمت توحید است آن چیزی که مانع است این است که باید مراقب باشیم این حرکت های روزمره و دور قمری ما را گرفتار نکند.

🔸️ حداقل سه چیز مهم را باید برای خودمان در این رمضان و بعد از آن در نظر بگیریم و مصادیق آنها را تعیین کنیم:

🔸️ اول تضادهایی که در زندگی‌مان در مقابل این انتخاب بنیادین ما بر ما حاکم است و به آن توجهی نداریم، وقتی در شب قدر و محیط خلوت قرار می‌گیریم پیوسته به دنبال قدم‌های بلند و حرکت‌های محکم هستیم اما وقتی ذره‌ای زحمت و ناراحتی برای ما پیدا می‌شود، داد و بیداد ما به آسمان می‌رود، چرا به این تناقض توجه نکنیم. ما که در آن زمان ادعا می‌کردیم که می‌خواهیم محب شویم و به بالاترین مقامات و حرکت درست برسیم چرا وقتی اندکی مشکل برای ما ایجاد می‌شود انقدر داد و فریاد می‌زنیم؟ همچون آدمی که در حال آماده شدن برای عضویت در بالاترین رده‌های تیم‌های ورزشی است اما کوچکترین فشاری که در تمرین برایش حاصل می‌شود شروع به داد و فریاد می‌کند، این چه تناقضی است؟

🔸️ دوم اینکه هر کدام از ما انتخاب‌ها و مشکلاتی داریم که این مشکلات، خصلت‌ها و ملکات همچون آفت‌هایی نمی‌گذارد که ما در جریان حرکتی که بر کائنات استوار است و ما هم در حال حرکت به دریای توحید هستیم به شکل درست و صحیحش پیش رویم، آفت‌ها، دردسرها و بیماری‌هایی که حرکت را بر هم می‌زند. ما در این رمضان می‌توانیم برای خود بر اساس تجربه زیسته‌ای که داریم مواردی را مشخص کنیم و پیش خود و خداوند تعهد دهیم و از او بخواهیم که در مقابل تعهد ما، این بیماری، خصلتها و مشکلات را از ما بردارد و تعهد دهیم که مراقبه و محاسبه دقیق و مستمر و منظم داشته باشیم تا این جریان خلقت در مسیر خود پیش رود و ما هم به هدف برسیم و خواهیم رسید.

🔸️ سوم این‌که در این رود پرخروشان هستی و در جریانی که پیش می‌رود، بخش اندکی از وقایع به عهده ما گذاشته شده است تا ما این اقدامات را با اراده و انتخاب خود انجام دهیم و این چون بهانه‌ای باشد برای تمام کائنات که ما را به حرکت وادارد، همچون انسانی که در رودی زیبا و پرخروش، محکم و آرام در حال پیش رفتن است و انسان در آن رود می‌تواند شناور باشد، شناور بودن او با حرکات اندکی است که انسان می‌تواند انجام دهد، این حرکات اندک وظیفه ماست و نمیتوانیم از آن دست برداریم، کسی که این حرکات را انجام ندهد نباید از کائنات انتظاری داشته باشد، این حداقلی است که ما می‌توانیم انجام دهیم، این رسالت و وظیفه و اختیاری که باید در اینجا در جهت درست به کار بگیریم و این موضوع برای هر کسی قابل شناسایی است و در تجربه‌های خود به آن رسیده است و در این رمضان می‌تواند در تعهد خودش به این جهان و به صاحبان آن و به ارکانش و به رکن اعظم حضرت ولی‌الله الاعظم این تعهد را بدهد و این تعهد بدون تردید به نتیجه می‌رسد. آنچه که در حدیث کساء هست همین است که این بقعه مبارکه‌ای که بالاترین خوبان عالم در آن جمع شده‌اند و می‌خواهند اندکی این معنا را در این حدیث برای ما روشن کنند که شما این موارد اندک را اجرا کنید و در مسیر باشید تا «اِذاً وَاللَّهِ فُزْنا وَسُعِدْنا وَکذلِک شیعَتُنا فازُوا وَسُعِدُوا فِی الدُّنْیا وَالاْخِرَةِ و ربِّ الکَعبة».