مخاطبه با قرآن(١٦)
وَلَقَدْ كَرَّمْنَا بَنِي آدَمَ وَحَمَلْنَاهُمْ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ وَرَزَقْنَاهُم مِّنَ الطَّيِّبَاتِ وَفَضَّلْنَاهُمْ عَلَىٰ كَثِيرٍ مِّمَّنْ خَلَقْنَا تَفْضِيلًا

جهان و كائنات و همه ى هستى در خدمت انسان است و انسان، از اين طريق تكريمى شده است كه براى هيچ موجودى موجود نيست! اين تكريم، اسباب قدرت و سلطنت و توانايى اوست.
آنچه كه خداوند از او مى خواهد، به كار گرفتن اين تكريم است و اينكه بتواند بر زندگى اش مسلط شود و به هدفى كه در اين جهان دارد برسد. براى اينكه بتواند به اين هدف دسترسى داشته باشد، تمام كائنات را در اختيارش قرار داده است."وَحَمَلْنَاهُمْ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ" ابزارى در اختيارش قرار داده است كه بتواند در اين جهان سير و زندگى كرده و مسلط بر آن شود و اين تسلط به انواع وسايلى است كه خداوند در اختيارش برار داده است.
علاوه بر اينها، پيوسته رزق و روزى و آنچه براى زندگى لازم دارد را از طيبات، برايش قرار مى دهد.
اما انسان بدون توجه به اين تكريم، مقام و شانى كه دارد، به دنبال زندگى روزمره مى رود و طيباتى را كه خداوند بدون تلاش و رايگان در اختيارش قرار مى دهد، فراموش مى كند و به دنبال رزقى مى رود كه طيب نيست! و تسلطى كه بر جهان دارد را ابزارى مى كند تا شأن خود را فراموش كند! شانى كه انسان را بر كل كائنات تفضيل مى دهد و او را مسلط بر جهان مى كند.
ما براى تسلط بر زندگى، موظف به تكريم خود هستيم و كافيست به اين كرامت توجه كنيم. به محض توجه به خود، قادر خواهيم بود اين قدرت و سلطنت را ببينيم و بدون توجه به اين كرامت، آن قدرت و اقتدارى كه نياز هست، در زندگى بدست نمى آوريم.
اينكه انسان دچار حقارت در زندگى مى شود و احساس مى كند كه نمى تواند بر زندگى اش مسلط شود و به اهدافش برسد، ناشى از فراموشى اين تكريم است.
اين كرامت و شأن يك شعار و فلسفه نيست كه انسان مدتها حركت كند تا به آن برسد. همين لحظه انسان بايد اين كرامت را در خويش ببيند و به محض توجه، چنان اقتدارى پيدا مى كند كه مى تواند بر زندگى اش مسلط شود.
دليل اينكه ما چنين نيستيم، گرفتارى مان در زندگى روزمره و دور قمرى نيست، بر عكس، چون به كرامت و قدرت خود توجه نمى كنيم، گرفتار زندگى روزمره و گرفتار رزق مى شويم.
انسانى كه شأن خود را فراموش مى كند، همچون خسى مى شود كه در امواج دريا گرفتار است. اما به محض اينكه به خود توجه كند، خودبخود چنان محكم و سنگين و استوار مى شود كه همچون لنگرى كه به زمين چسبيده است، موجها او را تكان نمى دهند. بنابر اين اصل زندگى، حركت و رسيدن انسان، توجه به اين تكريمِ خويشتن و اقتدار است و با اين توجه، انسان هرگز دچار گرفتارى هاى زندگى روزمره نمى شود.