شب ٢٣ رمضان ١٤٠٢
شب سرنوشت//آقاى محمدحسين قدوسى
❇️دعاى مباهله(سحر)
دعاى سحر، دعاى عظيم و شگفتى است؛ در بين ادعيه، متن دعاى سحر، خصائص ويژه اى دارد؛ اين دعا دعاى مباهله است. مباهله اقدام ويژه ايست كه گروه اندكى در مقابل قدرتهاى بزرگ انجام مى دهند و نشانگر عزم و اعتماد آنها به اين موضوع است كه قبول دارند، قدرتى وراى اين ظاهر موجود است و اقتدارى كه از اين حقيقت بر مى خيزد كه به اعتماد به اين قدرت، در مقابل قدرتِ ظاهرى بزرگتر مى ايستند!
اين اطمينان و اعتماد از حقيقت باطنى اين عالم بر مى آيد. ما براى حركتمان در اين شب و رمضان و مابقى عمر، بيش از هر چيز نياز به اين اطمينان داريم. اتصال و حالاتى كه در اين رمضان كه ماه ضيافت، الطاف و فيوضات خاص است، براى انسان پيدا مى شود، با اين اضطراب همراه است كه آيا بعد از رمضان ادامه پيدا خواهد كرد؟
دعاى مباهله به انسان نشان مى دهد كه مى تواند بر آنچه در اين شبها به دست آورده و مى آورد، تكيه كند و سالش را با همين بسازد.
از جانب خداوند گويا پيامى در اين دعا هست و اين اعتماد و اطمينان برقرار هست كه همه چيز در جهت اهداف انسانى و صحيح پيش مى رود. اين اعتماد به اين معنا نيست كه اگر ما عمل نكنيم باز هم نتيجه حاصل مى شود، بلكه برعكس، نشان دهنده ى اين است كه در اين شبها انسان مى تواند برنامه اى بريزد كه اين برنامه تضمين شده است، حتى اگر اشتباه بكند. همين كه بسمت آن برود مى تواند به نتيجه برسد، منافاتى هم با خوف و رجاء دائمى انسان در اين جهان ندارد؛ در اين شب قدر سوم و دهه سوم رمضان نيازمنديم كه به اين برنامه برسيم و براى سال خود، آن را ببنديم و سالمان را با آن آباد كنيم...
❇️ موانع حركت
بركت، رحمت و ضمانت، از آسمان نازل مى شود، اما عمل از ناحيه ى ماست، هر چند كه توفيق عمل نيز از جانب خداوند است اما اندكى از همه چيز، منوط به ماست؛ همه ى جهان، آسمانها و فرشتگان در كارند و وسايل را مهيا مى كنند تا ما قدمى برداريم. در صورت انجام آن اندك، ضمانت، حتمى است. هرچند كه خوف و رجا همواره وجود دارد، خوف از ناحيه ى ماست و رجا از آسمان نازل مى شود.
ما دو قدم بايد برداريم؛
قدم اول: موانع عمل را برطرف كنيم
موانع هم بر دو نوع هستند:
🔸موانع خاصى كه انسان را از تعادل انسانى خارج مى كنند و مانع حفظ انسانيت انسان مى شوند؛ حب و بغض هاى انبار شده، مشغوليت هاى خاص كه همراه تهمت و اعمال نادرست هستند، هر مشغوليت سنگينى كه انسان را از درون خود غافل مى كند...
اينها بايد اصلاح شوند و آثار و رسوباتشان برطرف گردند، حتى اگر سالها به طول انجامد؛ چرا كه اگر انسان از اين زندان ها رها نشود، توان حركت در راه باز و روشن را نخواهد داشت...
🔸 موانعى كه از مشغوليت طبيعى انسان ايجاد مى شوند، بطوريكه همه ى زندگى روزمره، مسئوليت ها، شغل، خانواده و ... به او فرصت توجه به خويشتن و مراقبه و محاسبه نمى دهند. انسان اگر اينگونه مشغول باشد، خود به خود راه تكامل خود را مى بندد. موارد استثنا مانند بيماريها و گرفتاريهاى خاصى كه از دست انسان خارج هستند فرق مى كند. مسير انسان بايد بسمت رهايى اش باشد، در حدى كه حداقلى از روز را بتواند به خود بپردازد. در غير اينصورت انتظار رشد نمى توان داشت...
حركت به سمت رفع موانع، موفقيت را براى ما حاصل خواهد كرد. زمانى را كه صرف مى كنيم براى رفع موانع، خداوند و تمام كائنات برايمان جبران خواهند كرد! همه ى اين حركت ها و گام اول براى رهايى انسان است براى انجام كار طبيعى اش.
❇️ توجه به خويشتن
گام دوم؛ توجه به خويشتن
ترك موانع، همه ى عبادات و شرايع براى اين است كه انسان، خود را فراموش نكند و آن حقيقت نامتناهى انسانى را ببيند، احيا كند و از غفلت اين جهانى دست بردارد. غير از اين راهى نيست؛ راه رسيدن به خداوند نيز از خويشتن انسان مى گذرد؛ " من عرف نفسه فقد عرف ربه"
توجه به نفس از همين زندگى روزمره ى ما آغاز مى شود؛
وقتى از طريق سجود و استغفار موانع را كنار گذاشتيم، وقتى از طريق دوگانه ى مقدس، توانستيم خويشتن را در جمع و جمع را در خويشتن ببينيم، آنگاه مى توانيم همه ى امور را بر محور خويشتن استوار كنيم؛ خويشتن، توجه به آن و احياى آن، حقيقت ديانت و الوهيت است. تمام مقام خليفه اللهى، همين الان در هر شرايطى (حتى با كوله بار گناه) در خويشتن نامتناهى ما، زنده و آماده است. هر قدمى كه به سمت خود برداريم، به آن خويشتن، ديانت و الوهيت حقيقى نزديكتر شده ايم؛ الوهيت و ديانت حقيقى، نه ديانت توهمى كه آمده تا ما را عبد ارباب بيرونى كند، ارباب و خداى توهمى كه در آسمان است و از كنار، دستور مى دهد!
ما با خويشتن نامتناهيمان، با تمام كائنات يكى هستيم و خداوند ذات و كنه و جوهره ى اين جهان و ماست.
اگر ما موانع را در زندگى روزمره كنار بگذاريم و پيوسته ساعتى از روز را به خود توجه كنيم، از اين طريق ضمانتى را كه خداوند در دعاى مباهله و دعاى سحر به ما مى دهد خواهيم داشت.
قدم اول رفع موانع، غفلت ها و چيزهايى است كه نمى گذارد با خود تنها باشيم. بايد حداقل برنامه هايى در روز داشته باشيم كه وظايف انسانى مان را فراموش نكنيم و سپس ساعتى براى توجه به خويشتن، بصورت منظم و مستمر و زنده در نظر بگيريم. بهترين زمان ارتباط با خويشتن زمان نمازهاى روزانه و بخصوص زمان سحر است، اما ضرورى هم نيست. مهم زمانى است كه انسان بتواند اين وقت را تخصيص دهد و با خود خلوتى اندك اما واقعى و زنده و متمركز داشته باشد و همراه آن برنامه ى زندگى انسان بنوعى باشد كه بازگشت به اين انسانيت را انعكاس دهد. اين مقدار اندك براى موفقيت انسان، بدون ترديد، تضمين كننده است.
