بر خلاف تصور ما، وقتى انسان به نامتناهى توجه مى كند و از اين زندان تنگ شروع به بيرون آمدن مى كند، اضطراب، ناراحتى، غم و حزنى كه برايش ايجاد مى شود، ناشى از توجه به نامتناهى نيست؛ ما فكر مى كنيم عشق به بينهايت و توجه به بيكرانه ها انسان را نا آرام و دچار اضطراب مى كند.
اين در حالى است كه معكوس اين امر درست است؛ همه ى اين اضطراب و تشويش ها ناشى از وابستگى انسان و انس او نسبت به زندان متناهى اش هست! انسانى كه نمى خواهد از اين منزلگاهى كه رسوب كرده است، حركت كند، جهان، افق هاى بيكران، عرصه هاى نامتناهى و زيباييهاى بى بديل را كه مى بيند، متوجه مى شود كه بايستى از اين منزل بيرون آيد و از زندان خلاص شود؛ اما فكر اينكه روز و شبى را بدون زنجير برپا دارد، او را نا آرام مى كند؛ اين نا آرامى ناشى از ميل او به بازگشت به زندان است!
آنچه از توجه به بينهايت به انسان مى رسد، جز آرامش و راحتى نيست، حتى جاييكه سخت ترين مصيبتها، دردها و رنجها براى انسان حادث مى شود، همچون واقعه ى عاشورا، كه عاشوراييها در ميلشان به بينهايت، بزرگترين مصائب هستى را به جان خريدند، اما همه ى آن مصائب به چشمشان جز زيبايى نمى آيد و هرگز حاضر به برگشت از اين مسير نيستند؛ چرا كه رهايى از زندان برايشان بطور كامل صورت گرفته و در ترديد بين متناهى و نامتناهى، زندان و آزادى، ترك منزلگاه موقت و رفتن به بينهايت، نيستند.
چگونه است كه براى كسى كه خود را براى مقامات بلندى در اين جهان آماده مى كند، تمام تمرينها، فشارها و دردهايش، چونان پيشرفتى ارزشمند، گواراست و هر چه بيشتر به خود فشار بياورد، لذت بيشترى مى برد، جهان نامتناهى نيز اينگونه است...
بدتر از ترديدها نسبت به برون رفت از زندان، آن هنگام است كه مدتى كه از نگهداشتن خودمان در زندان گذشت، اصولا زندان را فراموش مى كنيم و اين فراموشى چيزى غير از بى توجهى انسان به عالم بينهايت، نيست. جهان بينهايت، تماما آرامش، قدرت و غلبه است؛ انسانهاى اندكى كه توجه به بينهايت كردند، در مصاف با دشمنان بيرونى يا درونى، بر دهها برابر خود غلبه پيدا مى كنند؛
بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لَّا يَفْقَهُونَ
چرا كه دشمن بيرونى يا موانع درونى با حقايق و عينيت هاى جهان، بيگانه است. اين بيگانگى سبب مى شود، اسباب قدرت از دستشان خارج باشد؛ همچون موسى، كه هزاران سِحر را در بيابانى كه ساحران تمام نيرويشان را جمع كرده بودند، با يك پرتاب عصا از بين مى برد. كسانيكه در برابر موساى درون يا بيرون ايستاده اند، درك صحيحى از جهان و رموز آن و قوانين و سنتهايش ندارند و بر طبل باطل مى كوبند. در مقابل، كسى كه به بينهايت توجه كرده، موساى درون يا موساى تاريخى، بدليل توجه و احاطه اش نسبت به واقعيت هاى جهان، بر هزاران برابر خود غالب است!
